Pierwszą z dwóch części ogląda się nawet nieźle, zwłaszcza, gdy nie próbuje się porównywać z arcydziełem Polańskiego. Nawet decyzje, które początkowo wydawały się kontrowersyjne, nawet się sprawdziły - zwłaszcza przeniesienie historii do Paryża, które nieczęsto gra w filmach miasto autentycznie straszne, a w tej produkcji takim się staje. Dodało to również tej historii niesamowitej scenerii oraz epickiego oddechu, a raczej zatęchłego zapaszku krwawej historii i podziemnych kości. Choć z drugiej strony, fakt, że oryginalnie historia działa się w nowoczesnej na wskroś metropolii też miało swój sens.

Podoba mi się również to, że Rosemary jest czarnoskóra, co powoduje ciekawe postkolonialne skojarzenia, gdy bogaci biali Francuzi ją "penetrują" i wykorzystują. Na plus zaliczyć też można "odmłodzenie" i "wzbogacenie" Castevetów.

Owszem, reżyseria trzyma poziom - Holland ma znakomity warsztat i widać to niemal w każdym ujęciu oraz w tym jak rozgrywane są poszczególne sceny.

Aktorzy też w miarę się sprawdzają (o dziwo nawet Saldana), choć nie obyło się bez wpadek: szczególnie postać komisarza policji; również Wojciech Pszoniak (to on, prawda?) w roli statysty jest komiczny; Weroniki Rosati nie zauważyłem - może ją wycięli?.

To, co ten film pogrążyło to zbytnia dosłowność, która w części drugiej jest już nie do zniesienia - choć nie brak jej od sceny początkowej, która ukazuje wydarzenia, o których z filmu dowiadywaliśmy się tylko ze słyszenia. Geniusz ekranizacji Polańskiego polegał m.in. na niejednoznaczności oraz atmosferze osaczenia, która udzielała się widzowi za pośrednictwem Rosemary - tak, że nie wiedzieliśmy, czy to rzeczywistość, czy ułuda histerycznego umysłu. Tutaj można o tym zapomnieć - wszystko jest wyłożone kawa na ławę, co umniejsza grozę i sprawia, że historia robi się zupełnie niedorzeczna. I po co to komu było?