Druga część też mnie zawiodła. ALe to nie wina aktorów raczej scenariusza. No może Patrick J. Adams był nijaki. Trudno też było mi uwierzyć w jego przejście na "złą" stronę skoro na początku było między nimi idealnie. Słabo to pokazali. Nie mam zastrzeżeń do gry Zoe Saldana. Ale zgadzam się, że nieciekawie pokazali sceny po jej ścięciu włosów. Typowe sceny w podobnych tego typu filmach.
No i oczywiście zakończenie. W filmie było wszystko niedopowiedziane, czy ROsemary oszalała czy naprawdę jej dziecko jest szatana. Tutaj wszystko wyłożyli na tacy. Niepodobało mi się, że zaakceptowała sytuację , całe to bogactwo . Natomiast zastanawia mnie ostatnia scena, w której spaceruje a młoda para zagląda do wózka. Rosemary była w podobnej sytuacji na początku . Czy to oznacza, że szatan ma więcej dzieci, Stwierdzenie samo się nasuwa, chociaż nic z tego i tak nie wynika. Ogólnie z całej tej histroii nic nie wynika. Pusta wydmuszka.

Saldana drewniana.

Mi się za to bardzo podobało, że Holland nie bawiła się w niedomówienia, bo każdy zna Dziecko Rosemary chociaż ze słyszenia i każdy od początku wie o co chodzi. To by było tylko budowanie sztucznej tajemnicy. Poza tym to daje widzowi ciekawą perspektywę, z której może obserwować kto, kim i w jaki sposób manipuluje.
Tak samo nie mam żadnych problemów z tym, że Rosemary zaakceptowała swoją pozycję na końcu. Dlaczego nie? Dostała wszystko czego pragnęła. To jest przerażające w tym ujęciu tej historii: wiemy, że podjęła złą decyzję, ale nie mamy na poparcie tego żadnego argumentu.
Generalnie całość jest nakręcona bardzo kompetentnie, nie licząc potknięć w scenariuszu (3 francuskojęzyczne osoby rozmawiające po angielsku, kwestie od czapy czasem, itp.). Problemem jest niespójny ton opowieści, brak napięcia i mocnych scen, które zostały by z widzem na dłużej. Wszystko niby jest, ale nie ma "tego czegoś".

nie rozumiem tych uwag odnośnie rzekomych niedopowiedzeń w filmie Polańskiego. Osoby które o nich piszą chyba nie dość uważnie oglądały albo słabo pamiętają oryginał. tam też wszystko wiadomo. na czym innym polega jego mistrzostwo. Polański genialnie buduje atmosferę osaczenia oraz oryginalnie wplata w koszmarną historię humor i groteskę.

Wersję Polańskiego widziałem ostatni raz lata temu, więc nie będę się spierał odnośnie szczegółów. Zresztą z czego pamiętam to Polański też na końcu nie zostawia wiele miejsca na domysły, ale Holland już od pierwszej sceny (no w zasadzie drugiej) stawia sprawę absolutnie jasno.

dobra:) jakie to ma znaczenie czy od pierwszej sceny czy od dziesiątej? zwłaszcza że Holland robi remake historii którą wszyscy mniej więcej znają - więc na efekt zaskoczenia nie było co liczyć. poza tym wydaje Ci się tylko że Holland stawia sprawę absolutnie jasno od początku ponieważ właśnie znałeś zakończenie z filmu Polańskiego. równie dobrze mogło się okazać że skacząca z okna dziewczyna gryzmoląca coś w książce o jakimś anagramie była wariatką i w podobną paranoję - szaleństwo zaczęła popadać ciężarna Amerykanka.

Przecież dokładnie to samo napisałem, że ja nie mam nic przeciwko temu, że Holland się nie kryje, bo każdy zna historię chociaż ze słyszenia:) Poza tym kiedy piszę, że Holland stawia sprawę jasno od początku, to nie chodzi mi tylko o scenę z poprzednią dziewczyną, ale ujęcie na "szatana" (nie pamiętam jak się zwał) kiedy Rose dowiaduje się, że straciła pierwsze dziecko. Wtedy każdy, kto widział w życiu jakiś horror już wie, że jakaś czarna magia tu będzie działała.

Jak dla mnie Polański do końca zostawia obie interpretacje widzom. To,że widzimy Rosemery decydującą się na zostanie matką diabła ,nie oznacza,że koniecznie musiało tak być. Równie dobrze, może to być wytwór wyobraźni chorej psychicznie kobiety. Sam Polański powiedział: "Cały pomysł "Dziecka Rosemary" kłócił się z moją racjonalną wizją świata. Aby więc film stał się wiarygodny, postanowiłem zastosować pewien wybieg - dopuścić interpretację, że nadprzyrodzone przeżycia Rosemary są wytworem jej wyobraźni. Cała historia oglądana z jej punktu widzenia mogła wydawać się jedynie ciągiem koszmarnych zbiegów okoliczności, produktem rozgorączkowanej fantazji bohaterki".

Nie zaakceptowała sytuację a jedynie się do niej dostosowała, gdyż zrozumiała że na ich terenie z ich liczebną przewagą i tak nie ma szans. Spacer w ostatniej scenie pokazuje, że wcale się nie poddała i dziarsko pcha wózek w kierunku kościoła by zapewne malca ochrzcić :) Ta młoda para to zapewne przesłanie, że to może się przytrafić każdemu, przynajmniej ja to tak wszystko odbieram.

Wątpię, by Mroczny Książę dał się ochrzcić.
Widziałeś/widziałaś "Omen"?